waitomo

toch nog even terugkomen op onze gastvrouw-en heer. Ze heten Linda en Guy. Zij heeft een Polynesische oma en hij is Fransman met iets Italiaans er nog bij. Na het bammetje dat wij bij ons hadden kregen we nog allemaal lekkere hapjes, paarse aardappelen en een heerlijk toetje. Ze telen alle groente zelf en eten weinig vlees, wel vis. Ze kookt erg graag en houdt van veel mensen om haar heen. We hadden dus al spijt dat we 's middags warm gegeten hadden. Na het íeten hebben we met zijn 4-en gezellig zitten kletsen. Wij waren erg moe en het was een gelukje dat Guy naar bed wilde en wij kort daarna ook. Linda slaapt niet voor 11 uur. Voor het ontbijt wilde ik nog even een foto maken van het prachtige huis en omgeving. Guy was ook buiten, hij liet mij zien dat in het verbrande hout arsenicum zat, hij verwijderde dat zorgvuldig. Toen liet hij mij zijn loods zien, deze stond helemaal vol met werkspullen. Hij liet mij 3 stoelen zien die hij zelf gemaakt heeft. Geweldig mooi, hij vertelde dat hij ze niet kon verkopen omdat er geen animo voor is. Nou ik had ze zo meegenomen als dat kon. Binnen had hij ook stoelen staan die hij zelf gemaakt heeft, een als motief Picasso, mond, hart, ogen, echt heel goed. Hij is amateur en denkt ze daarom niet te kunnen verkopen. Bij het afscheid kregen we een enorme hug, echt leuke mensen om ontmoet te hebben.
Nu op weg naar Waitomo, een lange weg van zo'n 400 km door de heuvels. Maar toch eerst, op aanraden van Linda en Guy naar het kaurimuseum, indrukwekkend, wat zijn het enorme bomen. Als ze omvallen en verrotten ontstaat er fossiele hars. Echt gigantische machines waren nodig om de bomen te vellen en te bewerken, wel jammer dat daardoor een groot natuurgebied is verdwenen. Via Auckland gaan we richting het zuiden, de gps werkt prima. Omdat we de kiwivogel toch nergens zullen zien in het wild besluiten we het maar anders aan te pakken. Hebben we toch het beestje gezien, weliswaar in gevangenschap maar ja. Hij is eigenlijk best groot en het ei dat zij legt is bijna zo groot als het hele lijf. Helaas hebben ze veel vijanden en daardoor schaars. Het laatste eind is niet ver meer en we arriveren rond 5 uur bij Abseilend breafast in, een reuzenkind omhoog de heuvel op. Iets heel anders dan gisteren maar best leuk. Morgenochtend gaan we naar de glowwormscave. Dat wordt een drukke dag.