Van Kaikoura naar Hokitika

21 december
Er wacht ons een lange rit vandaag. Gisteren van de westkust naar de oostkust gereden, vandaag gaan we weer terug van de oostkust naar de westkust. Logisch toch!? Dwars door de bergen en die beginnen al snel, na een kwartier komen we erachter dat we niet getankt hebben voor we vertrokken, nou dat is niet verstandig! Niet als je in de bergen gaat rijden. Dus zaten we op hete kolen toen er in het eerste plaatsje alleen met een speciale tankkaart betaald kon worden, dat ging um dus niet worden. Volgende grotere stadje was ruim 100 km verderop. Nou ja, moet kunnen. Ondertussen kwamen we langs erg mooie plekjes om het een en ander vast te leggen. Te laat voor dat fotootje zie ik ook nog zwarte schapen met een witte kop! We rijden om naar Hanmer Springs en vinden daar inderdaad de zo nodige pomp. Volgooien dus! Nou, en toen waren we relaxt genoeg voor een heerlijk kopje koffie. Gezellig stadje met bronnen, en dus druk. We rijden inmiddels al geruime tijd langs de rivier en we zien een plekje voor de kofferbaklunch. Nou ook dat hadden we niet moeten doen, het wemelde daar van de steekvliegjes, de beruchte sandflies. De hele kofferbak zit er binnen de kortste keren vol mee, gauw een stukje verder rijden maar die gemeenerds zaten ook al in de auto zelf. Dus dat werd een vieze boel! Nou al met al kwam het toch nog goed. Na weer vele kwartieren rijden zag ik een restaurantje aangekondigd. Daar gaan we koffiedrinken zei ik. Het duurde wel 10 km voor we er waren, een kleine bar, er staat hotel op, kunnen we koffie krijgen, nou ja, dat kon wel maar was niet erg gebruikelijk. Er zaten mannen met pinten, in sokken (de laarzen op de veranda achtergelaten) baarden van 3 weken en zo ook de kleding. We kregen oploskoffie en het was de beste koffie die we maar konden denken, mijn halve mok verdween zo in het grasplukje onder mijn houten bank. Allee weer en route, het landschap was inmiddels wel vlak geworden en minder indrukwekkend, dus gassen met je 100 km/uur, want harder mag niet van oom agent. We passeren een oude goudmijn en gaan er even op verkenning. Wat moeten die mensen een zwaar leven gehad hebben, arme stakkers. Eindelijk komen we in Hokitika aan en belanden zo in een heel gezellig park met blokhutten, wij krijgen een hut met uitzicht op zee. Het waait flink maar het is hier heerlijk.