Te Anau, Milford sound

26 december,
Ben heel benieuwd. De purser van de boot heeft gezegd dat als je door de druppels van die waterval geraakt werd, je de volgende ochtend wakker zou worden en er 10 jaar jonger uit zal zien. En ik ben daar natuurlijk dik onder gaan staan!

Vandaag naar Milford Sound. We worden opgehaald door de organisatie. De buschauffeur, een bijna 90 jarige man zal ons een rit die 2,5 uur zal duren op allerlei manieren bijpraten over dit deel van NZ en ons veilig afleveren op de plaats waar de boot vertrekt. Er wordt op meerdere plekken gestopt om foto's te kunnen maken. Er zijn te veel mooie plekken en als John met de auto zou zijn gegaan dan hadden we die boot vast niet gehaald. We worden geïnformeerd over de zilvervaren het nationale symbool van NZ. Deze varen heeft menig jager de weg terug gewezen als zij door de wouden gingen, je legde dan de zilverkleurige kant van de plant naar boven, die dan een pijl van de uitgegane weg aangaf. We stoppen bij de mirror lakes, met spiegeling van de bergen in het water, leuk om via een bruggetje even overheen te lopen, we stoppen bij Monkey Creek, waar het zuiverste water uit stroomt, je kunt er je waterfles mee bijvullen. Op de bus van een andere organisatie zit een kaka, een soort inheemse papegaai, helaas is hij er al van door als wij uitstappen. Dus geen snapshot en geen sterrentoekomst voor deze vogel. ;D. We arriveren op tijd bij de boot en, om even helemaal compleet het verhaal te vertellen, we begonnen met redelijk zonnig weer maar er verschijnen steeds meer wolken en de toppen zijn door de wolken omringd. Beetje creepy ziet het eruit. We varen door de Milford sound, de wind giert om ons heen, er staat een gigantische bries en we trekken, nadat we ons notabene helemaal hadden ingesmeerd met zonnebrandcreme, onze windjacks aan. Het is allemaal heel indrukwekkend, die gigantisch hoge bergen die dan ook nog eens stijl heel diep onder water doorgaan. Daardoor kunnen we heel dicht langs de rotsen varen. We zien pelsrobben, zich droog laten waaiend op de rotsen liggen, grote ingesleten holen, op het uiterste puntje nog een vuurtoren en natuurlijk vele watervallen. En omdat het de voorgaande dagen WEL heel droog is geweest zijn de watervallen niet zo talrijk als ze anders zouden zijn geweest. Op de Tasmanzee zouden we ook nog een stel dolfijnen moeten hebben gezien, wel een paar kleine neuspuntjes maar verder ook niets, het is de kleinste in hun soort. We varen terug en zien daar dus wel de bekende joekel van een waterval met dat betoverende water. De boot vaart er bijna tegenaan. Ook hebben we nog de hang-over ervaring, met onze rug naar de railing staand, achterover buigen en ja hoor, een groot plateau boven je hoofd. Al met al een bijzondere ervaring, jammer van die toppen in de wolken, zo hebben we de kardinaalsmuts niet kunnen zien. We rijden terug en hoe verder we komen, hoe beter het weer wordt. Zou het dan toch aan die omgeving liggen?